กาง ๒ หมายถึง (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นคาง. (ดู คาง ๒).
(ถิ่น-พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Acrocarpus fraxinifoliusWight et Arn.ในวงศ์ Leguminosae มีฝักแบน ๆ, ขางแดงหรือ แดงน้ำ ก็เรียก.
น. ส่วนแข็งที่ประกอบเป็นโครงร่างของปลา โดยปรกติหมายเอาชิ้นที่แหลมเล็ก ๆ.
น. ชื่อปลาน้ำจืดชนิด Channa gachua ในวงศ์ Channidaeคล้ายปลาช่อนหรือปลากระสงซึ่งเป็นปลาสกุลเดียวกันเว้นแต่ปลาก้างนั้นเกล็ดข้างตัวมีราว ๔๑-๔๕ เกล็ดขอบครีบต่าง ๆ เป็นสีส้ม, ขี้ก้าง ก็เรียก.
(กลอน) ก. กั้ง, กั้น, ขวาง, เช่น สองท้าวยินสองสายใจจักก้างกลใด บดีบันโดยดังถวิล. (สรรพสิทธิ์).
น. ผู้ขัดขวางมิให้ทําการได้สะดวก, ผู้ขัดขวางให้ผู้อื่นเสียประโยชน์.
น. เครื่องนุ่งมี ๒ ขา.
ก. ไม่ลงรูป, ไม่ลงรอย, ไม่ลงที่, รวมกันไม่เข้า, ใช้ว่า กางเกี่ยงก็มี เช่น เมื่อนั้น พระคาวีเห็นนางยังกางเกี่ยง ยิ้มพลางทางลงไปจากเตียง แล้วกล่าวเกลี้ยงแกล้งปลอบให้ชอบใจ. (คาวี), กังเกียงหรือ กําเกียง ก็ว่า.